Está é a sús redacción:
Se teño que pensar nunha muller traballadora elixo á miña avoa Avelina.
Miña avoa cando era pequena xa tiña que traballar moi duro e non podía xogar, cos seus amigos. O seu traballo era coidar dun rabaño de ovellas e sempre ía cos animais ao monte desde o amencer ata a noitiña e o único que levaba para comer era un anaco de pan con touciño. Por iso estaba moi fraca, porque tiña pouco pan para comer. Non era coma min que teño iogures, froitas, chocolate.. etc para a merenda. Tardou moito tempo en ler e escribir porque case nunca podía ir á escola. Cando tiña o meu tempo mandárona a unha casa a limpar e para aprender a coser. Pasouno bastante mal porque tiña moito que facer e traballaba horas e máis horas.
Pasou toda a mocidade nun taller de costura cosendo. Ademáis tiña que facer as tarefas do fogar, a man porque non había lavadora, nin lavavaixelas... A vida era máis dura.
Anos despois casou co meu avó e seguíu cosendo para gañar cartos, pero traballaba moitas horas e gañaba pouco.
Logo tivo tres fillos e encargábase dos nenos, da casa, da horta, de coidar a unha vella e a costura. Canto traballo!
Miña avoa o que votou en falta, na súa infancia foron os xoguetes, por iso cando tivo fillos intentou comprarlle bonecas, coches, silliñas... etc para que puideran xogar. Cando ía co gando o monte o único co que podía xogar era cunha boneca feita con paos e con teas: " o traballo sempre era o primeiro".
Gustaríame que todos valorásemos o traballo das mulleres como a miña avoa Avelina, porque sen elas non seríamos o somos.
Lois Camino Logroño ( 4ª de Educación Primaria)
Ningún comentario:
Publicar un comentario